Een jonge Indische vrouw reist met haar man en kind naar Indonesië om familieleden van haar ouders op te zoeken. De ontmoetingen met de in de verhalen van haar vader geromantiseerde ooms, tantes, neven en nichten zijn teleurstellend. Ze vindt in Jakarta niet wat ze gedacht had en het leven in een overbevolkte stad in een ontwikkelingsland is niet zoals ze zich had voorgesteld. Toch ontwikkelt zich in Jakarta een vriendschap die door de jaren heen blijft bestaan en steeds hechter wordt: een nieuwe oom en tante. Marion Bloem laat zich net als in Geen gewoon Indisch meisje en Vaders van betekenis niet leiden door nostalgie, maar beschrijft Indonesië zoals het tegenwoordig is. De honden van Slipi is niet alleen een verhaal over de herinneringen van de generatie van de ouders aan het oude Nederlands Oost-Indië en de kennismaking met het moderne Indonesië, maar vooral is het een roman over het geweten.

"Fictie en werkelijkheid lopen in al mijn boeken door elkaar. Is het van belang of iets autobiografisch is? Ik gebruik mijn ervaringen om een verzonnen verhaal over een harde werkelijkheid zo krachtig en meeslepend mogelijk te vertellen.

Iets wat autobiografisch is kan soms minder over een auteur prijsgeven dan honderd procent fictie van dezelfde schrijver, want fantasie is vaak intiemer dan de koude feiten uit je bestaan." Marion Bloem.

© 1992 Marion Bloem
Arbeiderspers, Amsterdam

Roman