Een jonge Indische vrouw reist met haar man en kind naar Indonesië
om familieleden van haar ouders op te zoeken. De ontmoetingen met
de in de verhalen van haar vader geromantiseerde ooms, tantes, neven
en nichten zijn teleurstellend. Ze vindt in Jakarta niet wat ze
gedacht had en het leven in een overbevolkte stad in een ontwikkelingsland
is niet zoals ze zich had voorgesteld. Toch ontwikkelt zich in Jakarta
een vriendschap die door de jaren heen blijft bestaan en steeds
hechter wordt: een nieuwe oom en tante. Marion Bloem laat zich net
als in Geen gewoon Indisch meisje en Vaders van betekenis niet leiden
door nostalgie, maar beschrijft Indonesië zoals het tegenwoordig
is. De honden van Slipi is niet alleen een verhaal over de herinneringen
van de generatie van de ouders aan het oude Nederlands Oost-Indië
en de kennismaking met het moderne Indonesië, maar vooral is
het een roman over het geweten.
"Fictie en werkelijkheid lopen in al mijn
boeken door elkaar. Is het van belang of iets autobiografisch is?
Ik gebruik mijn ervaringen om een verzonnen verhaal over een harde
werkelijkheid zo krachtig en meeslepend mogelijk te vertellen.
Iets wat autobiografisch is kan soms minder
over een auteur prijsgeven dan honderd procent fictie van dezelfde
schrijver, want fantasie is vaak intiemer dan de koude feiten uit
je bestaan." Marion Bloem.
|
© 1992 Marion Bloem
Arbeiderspers, Amsterdam
Roman
|